Gorzkie żale

Ja, jako solenizantka reklamuję

tegoroczne życzenia.

Odrzucam i wcale nie chcę ich spełnienia.

Otóż Wiesia, Wanda, tudzież Jarek, Szymek

i bliska mi Danutka,

życzyli mi z serca, bym była cały rok zdrowiutka.

Zapewniali, że to najwyższy dar i nic

więcej mi nie trzeba.

A mnie nazajutrz „siekło”, jak grom z jasnego nieba.

Zatem, reklamuję te życzenia i…

żądam zadośćuczynienia.

Smuteczki i radości Rymańskich Seniorów

Odkąd widuję się z Wami co tydzień,

a nawet niekiedy co dnia,

to mam wrażenie, że w mej rodzinie

dzieje się dziwna historia: bo…

pyłki kurzu już nie jak dawniej starannie pościerane,

ziemniaki niekiedy niedogotowane,

kotlety niezbyt dokładnie poubijane,

pierogi już nie tak artystycznie pozlepiane,

kwiaty często niepodlane,

kury nieobmacane,

jaja niepozbierane,

psy i koty nieugłaskane,

orzechy jeszcze niewyłuskane,

wnuki coraz mniej rozpieszczane,

ogródki do końca nie pohakane,

liście niepozgrabiane,

pszczoły nie na czas dokarmiane,

krowy za późno wydojone,

ścieżki nieodśnieżone

i wszystko inne mniej dokładnie

lub wcale niezrobione.

Moi kochani, dość tej wyliczanki,

wszak żyje się raz

i na wszystko zapewne znajdziemy siłę i czas.

  To tu, w grupie wspólnie się wspieramy,

              pełną piersią oddychamy,

              częściej się uśmiechamy,

  dobrą poradę zawsze damy,

  wzajemnie sobie pomagamy,

  na wycieczki wyjeżdżamy,

  kraj i świat wspólnie podziwiamy

  i wiedzę o nim zdobywamy.

Cieszmy się więc dniem dzisiejszym póki czas

i róbmy to, co raduje i wzbogaca nas.

Do melodii: „My ze spalonych miast…”           Tekst: Jolanta Dach

Piosenka o Gorawinie

My z gorawińskiej wsi,

my zgodni i silni.

Wspieramy się, nie damy się  }    bis

wszelkiej przeciwności.           }

Piękna jest nasza wieś,

piękna i wspaniała.

Tu chce się żyć,                     }

tu chce się być,                      }    bis

tu nasze miejsce jest.            }

Więc zaśpiewajmy wraz,

To jest najlepszy czas,

by wołać w głos,                   }

by mówić wprost,                 }      bis        

mała ojczyzna ma!               }

Bo Gorawino to

nasza kochana wieś.

Tu chcemy żyć,                    }

tu chcemy być,                     }      bis

tu nasze miejsce jest.          }

60 lat minęło…

Minęło 60 lat, jak jeden dzień

i … można by pomyśleć – cóż jeszcze

szczególnego może zdarzyć się?

Lecz nagle… na mej drodze życia

pojawiły się Anioły.

Życzliwie przygarnęły mnie pod swe obszerne skrzydła

i otuliły swym ciepłem, niczym aksamitnym puchem.

To z nimi czuję się bezpiecznie,

to tu, w ich gronie znajduję przyjaciół,

tu nikt mnie nie krzywdzi i nie osądza.

Kocham Was „Anioły” za:

uśmiech, którego nie szczędzicie,

za Waszą skromność i przychylność,

za szlachetne drobne uprzejmości,

które jak wiemy, nic nie kosztują,

a serce i duszę ogromnie radują.

To od Was, uczę się, jak być lepszą,

jak kochać i szanować człowieka bezinteresownie,

by kolejną dekadę życia zaliczyć bardziej sensownie.

Dziękuję Wam za to, że… jesteście!!!  

O Rymańskich Seniorach

Przyjechali do krasnobrodzkiego lasu,

narobili okropnego hałasu,

czterdziestu rymańskich rozbójników,

i dwóch, wcale nie lepszych, kierowników.

            Czy człek jest stary, czy człek jest młody,

            to któż nie lubi fajnej przygody.

            Pogoda na naszą psychikę wpływa,

  zaświeci słonko – już człek odżywa.

            Lecz obojętnie, jak jest na dworze,

Seniorzy budzą się w dobrym humorze.

Tu każdy jest zuch i chwat,

co czuje , lub tylko udaje, że ubyło mu lat.

Co tam nam poranna gimnastyka,

co tam to, że w krzyżu strzyka,

skoro zegar nam do tyłu tyka.

I niech nikt nam nie wytyka naszych lat,

bo Senior z Rymania, to zuch i chwat.

            W trakcie spaceru i piwko się zdarzy,

            potem grill, tańce i każdy marzy…

            Byłoby super i jeszcze piękniej wśród lasów i wiosny czarów,

            gdyby nie ta zmasowana inwazja komarów!!!

Proszę się nie śmiać z prostego wierszyka,

wszak jest w nim częstochowskich rymów muzyka…