Pogrzeb Aleksego Maciejczyka był wielką manifestacją, podczas której  mieszkańcy naszej miejscowości oraz miejscowości okolicznych pokazali, że szanowali go za życia i dlatego tłumnie przybyli, aby go pożegnać. Byli przedstawiciele gminnych władz samorządowych z Wójtem Gminy oraz Przewodniczącym Rady Gminy Rymań, byli strażacy z OSP, przedstawiciele wielu innych organizacji społecznych, byli mieszkańcy, sąsiedzi oraz rodzina.

            Już ksiądz Proboszcz parafii Gorawino podczas kazania mówił, o „bezinteresownym dawaniu czegoś od siebie” dla społeczności w której żyjemy. Kolejne słowa wypowiedziane na cmentarzu, przypomniały zebranym jego sylwetkę. Od pierwszych dni pobytu w naszej miejscowości był bardzo aktywny społecznie

 Całe swoje życie, obok pracy poświęcał na działalność na rzecz środowiska i dla dobra mieszkańców. Przypomnijmy tylko część z jego dokonań. Najpierw pracował w Zespole Gospodarstw Rolnych. Był tam m. in. przez dwie kadencje przewodniczącym związków zawodowych, następnie w 1954 roku zakładał gromadzką Radę Narodową, która mieściła się w dawnym budynku szkoły, a po likwidacji Zespołu, w budynku szkoły obecnej – był jej przewodniczącym. Po likwidacji GRN w 1965 roku, był w grupie kilku osób, które nie zgodziły się na przekazanie tak okazałego budynku na mieszkania. Urządzono tam pierwszą pocztę po wojnie, ośrodek zdrowia, później też klubo-kawiarnię i świetlicę z pierwszym na wsi telewizorem.  Kolejne lata to działalność w Kółkach Rolniczych, gdzie był przewodniczącym przez kilka kadencji. Był też kilkakrotnie radnym Gminy Rymań oraz jej przewodniczącym. Działał na rzecz szkoły, gdzie aktywnie pracował w Komitecie Rodzicielskim. Przy tym wszystkim prowadził też z żoną duże gospodarstwo rolne. Ostatnimi laty był vice prezesem Stowarzyszenia na Rzecz Eko Rozwoju Wsi Gorawino, był też członkiem Klubu Seniora „pod Aniołami”. Choć ze zdrowiem było coraz gorzej, starał się być nadal bardzo aktywny. Jeździł z seniorami na wycieczki, lubił też wędkowanie. Taki był właśnie zmarły Pan Aleksy.

Rozmawiałem z nim wielokrotnie. Interesowała mnie historia naszej miejscowości. Pytałem go o początek lat 50 – tych w Gorawinie. Opowiadał, w jaki sposób było zorganizowane wówczas życie na wsi, kto gdzie mieszkał i jakie funkcje pełnił. Opowiadał mi też, w jaki sposób znalazł się w Gorawinie. Pochodził spod Oświęcimia. Do wojska został wcielony przez WKU Oświęcim i przydzielony do pułku moździerzy stacjonującego w Kołobrzegu. W 1951 roku młodzi żołnierze byli wysyłani do okolicznych miejscowości w ramach kolejnej akcji propagandowej. Tak znalazł się w Jarkowie, gdzie poznał późniejszą żonę. W 1953 roku wrócił z wojska, otrzymał pracę w Gorawinie i tak już został w naszej miejscowości.

Będzie go brakowało w Gorawinie i niech na zawsze pozostanie w naszej pamięci…