Historia Gorawina od średniowiecza do I wojny światowej.

            Wielu z nas nawet nie przypuszcza, że najstarsza pisana informacja o miejscowości Gorawino pochodzi z 1224 roku. Wtedy to, wdowa po księciu  pomorskim,  Anastazja (córka Mieszka III starego, ur. ok. 1160 r., żona księcia pomorskiego Bogusława I), przeniosła własność wielu miejscowości  pod młody ówcześnie klasztor w Białobokach (Belbuck) koło Trzebiatowa, z podległości  klasztoru żeńskiego w Trzebiatowie. Wynika z tego , że sama miejscowość Jerowino (jak zapisano w dokumencie) istniała również wiele lat  wcześniej.  Posiadłość ta musiała stanowić kwestię sporną miedzy mnichami Belbucker, a zakonnicami z Trzebiatowa (Treptow), gdyż kilkakrotnie potwierdzano podległość tej miejscowości ( Gozewino) w różnych dokumentach. W 1262 r. Belbuck potwierdzony został przez księcia pomorskiego Barnima I, jako jego posiadłość i w tym znalazło się również Gorauino .

<span>        </span>

Biskup kołobrzeski, Hermann von Gleichen z kościoła katedralnego, każąc w 1276 r. przedstawić swoje liczne własności i przychody, wykazał również przychody z Gorawina, pomimo faktycznej podległości tej miejscowości pod klasztor w Belbuck. W 1329 r.,  po raz pierwszy wymieniono nazwę miejscowości jako  Gorawino .

            W 1535 roku, podczas odbywających się  Dni Rolnictwa w Trzebiatowie, Wielcy Pomorscy zadecydowali o wprowadzeniu reformacji na Pomorzu. Podczas wizytacji ewangelickich Gryfickiego Kościoła Św. Marii, które miały miejsce około 1540 roku, wymieniono również sumę pieniędzy zebraną w Gorawinie.

             W tym czasie Gorwino było własnością Manteuffelsa. Od 1565 r. w Gorawinie administrował Peter Schley, ale aż do XVIIwieku dalej było własnością Manteuffela. W roku 1628 Wilke Manteuffel posiadał tam 15 koniarzy, 2 owczarzy oraz dwóch parobków.

            Po zakończeniu wojny trzydziestoletniej (1618-1648, która rozgrywała się między protestanckimi państwami rzeszy niemieckiej),  Gorawino zostało podzielone niejako na dwie części tzw. majątek A i majątek B. Podział ten trwał praktycznie do końca XIX wieku. Poszczególne majątki stały się własnością rodów rycerskich. Już w 1778 roku oba majątki Gorawina A i B,  zniosły na skutek wymiany, istniejącą wspólnotę ziem rolnych, łąk i lasów. Zrobiono to zarówno między sobą , jak i między rolnikami obu majątków.  We wsi  istniały wtedy 24 domostwa, mieszkało 8 pełnych  rolników i jeden półrolnik. Ostateczna regulacja stosunków panujących między właścicielami majątków z rolnikami, nastąpiła poprzez separację w roku 1825. Konsekwencję tego podziału wspólnej własności oraz zniesienia obciążeń rolnych w ramach uwłaszczenia rolników, było całkowite oddzielenie ziem rycerskich od rolniczych. W roku 1861 powstały niejako w jednej miejscowości trzy wydzielone okręgi administracyjne. Gorawino A  i Gorawino B, których naczelnikami na podstawie prawa własności, byli właściciele tych dóbr  oraz samodzielni gospodarze,  którzy zostali zebrani we wspólnocie rolniczej Gorawina. W tym wypadku , pojęcie  „wioska” nie miało już żadnego znaczenia prawnego, bowiem jak zostało wspomniane wyżej, były to trzy oddzielne organizmy administracyjne w tej samej miejscowości.

            W 1818 roku , po wieloletniej przynależności miejscowości do powiatu gryfickiego, Gorawino wraz z Białokurami, Drozdowem, Rzesznikowem, Rymaniem, Świeciem Kołobrzeskim, Starninem i innymi miejscowościami, przeszło do powiatu w Kamieniu, a po jego rozpadzie w 1872 roku, do nowoutworzonego powiatu Kolberg-Körlin (Kołobrzeg-Karlino).

Od 1871 roku, następuje znaczny rozwój miejscowości:

- 1878 r. , powstała agencja pocztowa,

- od 1880 r, zbudowano szosę łączącą z Kołobrzegiem i dalej do Rzesznikowa łącząc się z jedną z główniejszych tras Niemiec,

- 1895 r. mieszkańcy utworzyli Rolniczą Kasę Oszczędnościowo-Pożyczkową,

- w 1900 roku gotowa już była droga do Drozdowa, które  od 1895 roku miało połączenie kolejowe z Kołobrzegiem, w ramach Małej Kolei Kołobrzeskiej,

- w 1911 r. nastąpiła rozbudowa drogi do Jarkowa,

- w 1913 roku przyłączono Gorawino do zasilania elektrycznego,  

- w 1913 r. utworzono mleczarnię.

            Już w 1891 roku oba majątki rycerskie A i B zostały podzielone i przesiedlone, a do wioski przybyło wielu nowych rolników. Po roku 1895 zjednoczono Gorawino w jeden organizm administracyjny i utworzono jedną większą gminę.  

            O okresie tym później mówiono wśród mieszkańców,  jako „o dobrych starych czasach”.

            Potem  nastąpiły dwie kolejne wojny światowe. Z pierwszej wojny,  nie wróciło 18 mieszkańców miejscowości. Tablica z ich nazwiskami znajdowała się na pomniku pamięci przy kościele (obecnie figurą Jezusa).

Opracował Tadeusz Dach na podstawie dostępnych materiałów w Archiwum Państwowym w Koszalinie , a głównie na podstawie: Das Kolberger Land - Manfred Vollack, 1999